فاطمه اسرا یه سه چهار روزه که داره خودش توی خونه راه میره بدون کمک!
زود گذشت!
پارسال همین موقع بود که من داشتم از بی خوابی میمردم از بس فاطمه اسرا نیم ساعت چشم روی هم نمیذاشت!
خدایا کمکم کن راه خیلی سختی پیش رومه انگیزه و عشقمو زیاد کن تا سختی راهو حس نکنم و ناراحتی ها بهم غالب نشن!
آخه چرا انقدر بدبخت و بی اراده ام...
چرا هر روز میخوام خوب باشم و نمیتونم...
چرا ادعا دارم عاشق امام حسینم ولی چیزی از رفتار و کردارم و اخلاقم مشخص نیست...
چرا راه و رسم زندگیم بویی از خط مشی اهل بیت نبرده...
چرا انقدر احساس پوچی میکنم...
چرا انقدر درمونده و بیچاره ام...
دیگه دارم مطمئن میشم که افسردگی ها و بیماری های روانی همه از دم حرف مفتن!!!
مشکل جای دیگست!
مشکل از بی دینی کردنمونه!
مشکل از اونجاست که زندگیامون دیگه بوی خدا نمیده بوی اهل بیت نمیده بوی معنویت نمیده!
راهو اشتباه پیمودم گویا!
حداقل اگر درست هم انتخاب کرده باشم راهمو اما توی مسیر منحرف شدم قطعا که حال و روزم این شده!
مگه این همه حدیث و ایه نیومده برای ما...مگه این همه نگفتن که با خدا باش پادشاهی کن بی خدا باش هر چه خواهی کن!؟
این زندگی که پادشاهی نیست من دارم!
ولی خدا شاهده که هر کاری هم که خواستم نکردم!
انگار توی برزخی گیر کردم بین این دو!
نه بی خدای بی خدام نه با خدای باخدا.
خدایا میشه من متحول بشم یعنی؟!
میشه یه روز که از خواب پا میشم محکم پای ارزاش هام بمونم؟
بگم دیگه کار حرام نمیکنم چون خدا گفته نکن...
چون امام زمانم نامه عملمو هفته ای دوبار بررسی میکنه و آبروم پیشش میره...
چون اگر ادعام میشه حسینی ام باید حسینی زندگی کنم...
اگر روزی به من بگن که یکی از این بزرگواران (امام زمان (عج) یا امام حسین (ع) یا حضرت فاطمه (ص) )توی این اتاق نشستن منتظر تو که باهات صحبت کنن من مطمئنم که فرار میکنم...
چرا بمونم؟
به نظرتون روی صحبت دارم؟
روی نگاه کردن به این عزیزان رو دارم؟
من رو سیاهم من بد کردم من بد میکنم...
چطور بشینم جلوی چشمان این بزرگواران...
اگر با زور و بد بختی خودمو راضی کنم که برم خدمتشون...
در این صورت قطعا به پاشون میفتم و التماسشون میکنم که منو خوب کنن که دعا کنن خوب بشم که شفام بدن
که واسطه بشن پیش خدا که ابروی منو بخرن و من به یاری اهل بیت دوباره متولد بشم و انسانی زندگی کنم.
من هیچی ندارم
دستام خالیه
کمکم میکنین؟؟؟
همین یک دقیقه پیش فاطمه اسرا راه رفت!!!
خیلی هیجان زده ام!
خیلی خیلی زیاد!
دو بار راه رفت هر بار پنج شش قدم برداشت!
حیلی لذت بخش بود!
خدایا شکرت برای همه چیز!
یه شب نشینی خوب با خانواده دایی رضا و عزیز و مامانم.
خیلی شب خوبی بود همه چی هم خوب بود الحمدلله...
البته به غیر از برنجی که به علت نداشتن قابلمه بزرگ شبیه یه چیزی تو مایه های شفته شده بود!
اما با این حال همون برنج شفته به همراه قیمه مشهدی رو با کلی لذت و بگو و بخند نوش جان کردیم.
خدایا شکرت که یاریمون کردی.
ازت میخوام که بهمون توان بدی که این برنامه رو دیگه هیچوقت قطعش نکنیم.
جمعه خوبی بود دیروز!
بعد از مدتها این حسو داشتم.
از صبحش که با کمک مصطفی خونه رو تمیز کردیم و انصافا اگر همسرم نبود از پس هیچکدومشون بر نمیومدم!
بعدشم که دیگه مهمون بازی بود و خیلی بهمون خوش گذشت تا بخودمون اومدیم دیدیم ساعت یازده شده و مهمونا میخوان برن!
درسته که شب موقع خواب به علت فعالیتی که از صبح داشتیم و استراحت نکرده بودیم من کمر درد داشتم و پاهام ضعف میرفت و همسرم هم مچ دست راستش درد میکرد چون خیلی دستمال کشی کرده بود ولی با این حال تمام این خستگی ها می ارزید به اینکه دور هم جمع بشیم و یه روز تعطیل رو بدون فکر و خیال پشت سر بذاریم.
خیلی خیلی زیاد حیف شد که داستان انقدر ادامه پیدا نکرد که من ببینم تو بعد از فهمیدن واقعیت آچ مز شدی!
دیروز که داشتم پست میذاشتم واقعا فکر نمیکردم که امشب از تموم شدن ماجرا بخوام بنویسم!!!
فکر نمیکردم که انقدر داستان بخواد اکشن باشه!!!.
.
.
کلاهبردار!
مگر کلاهبردار دل ندارد!؟
مگر کلاهبردار حق عاشق شدن ندارد؟!
مگر کلاهبردار نمیتواند مخ بزند و رفیق شود و وعده های سرخرمن بدهد که دنیارو به پاهایت میریزم و خونه برایت میخرم و خوشبختت میکنم و ....الی اخر!
جالب است واقعا دوست دارم بدانم کیس بعدی شغلش چیست؟!
لابد قاتل است!
زیادی که ادعای عقل و شعور داشته باشی یه جا بالاخره خفت میشی!
خیلی دوست دارم بدونم اخر این بازی چی میشه!؟
وقتی که یه روزی بفهمی که اون زمانی که احساس میکردی خیلی آدم با فهم و شعوری بودی و به خیال خودت داشتی کار بزرگی میکردی دو تا آدم داشتن برای خواسته دلشون تورو و تمام افکارتو به بازی میگرفتن تا به هدفشون برسن و به ریش تو میخدیدن چه حالی داری!؟
جالب میشه!
تأسف برای تو کمه!
امیدوارم همه عاقبت بخیر بشیم!
هیچکس نمیدونه چی انتظارشو میکشه!
سنسورهایم به تو و نام و جایگاهت حساسیت پیدا کرده!
اگر بشنوم اسمی را که هم اسم تو باشد شاخک هایم تکان تکان میخوردند!
من حتی اسم امام دومم که می آید زیرو رو می شوم چون صاحب نام توست و از بچگی روضه هایش مرا اتش میزد!
جایگاه خودم و خودت مرا دیوانه میکند...
اینکه پدری را ببینم که دخترش برای او بی تاب است...
یا دختری که برای پدرش میخندد...
یا دختری که برای پدرش می گرید...
یا هر گونه احساساتی که یک پدر و دختر می توانند رد و بدل کنند...
من توانایی دیدن این صحنه هارا ندارم مگر اینکه اشکی بریزم!
چرا انقدر من دیوانه تو هستم!؟
چرا انقدر ضجر میکشم وقتی میبینم پدری به دخترش محبتی میکند و اورا در اغوش میگیرد !؟
با وجود اینکه خودم مادر شدم ولی هنوزم تشنه توجه پدرم هستم...!!!
اخر هم شنیده بودم و هم دیده بودم که زنان و مردانی که خود مادر و پدر می شوندو درگیر زندگی خود می شوند دیگر رفتن والدینشان انقدر برایشان سخت نیست!
در من که این امر صادق نیست!
شاید چون هنوز دخترک خانه تو بودم که از دستت دادم...
شاید چون هنوز تکیه گاهم تنها تو بودی ...
شاید به همین علت است که با وجود ازدواجم و بعد از سالها مادر شدنم باز هم بی تاب توام مثل همان روزهای دخترکیِ خانه پدری ام!
نمیتوانم محبت هیچ پدر و دختری را به هم ببینم و غصه نخورم !
میدونم.خیلی بدم .نه؟
تو حسادت به من یاد ندادی ولی من حسود شدم...
نسبت به محبتی که تا ابد ندارمش و دختران اطرافم همه به راحتی در اختیارش دارند و حتی قدرش را نمی دانند !
اگر روزی در دنیایی دیگر توانستم با خدا یک ملاقات حضوری داشته باشم اول چیزی که می گویم این است:
حکمتت چه بود؟ میشود به من هم بگویی که بدانم اینکه در تمام عمرم (سیزده سال کم)حسرت نبود پدرم را خوردم و همیشه از همین جهت ضربه خوردم و سال هایی از جوانی ام تباه شد بر اساس چه حکمتی بود؟برایم بگو تا ارام بگیرم.
دوتا بالا
دو تا پایین
میشه دندون خرگوشی!
دخترم چهارتا دندون ناقابل در آورده !
کی همش درمیاد من راحت شم...
خدایا خودت نگه دارش باش.
دیگه خیلی نا امید شدم...
انقدری که دیگه واقعا انگیزه ای ندارم...
ای کاش زندگی شروع و پایانش دست ما بود...
ای کاش خدا این اجازه رو به ما میداد.
خستگی کسلی یکنواختی روزمرگی ساکن بودن
توصیف حال و احوال من
توی این نقطه از زندگیم که ایستادم و پشت سرم رو نگاه میکنم میبینم من هیچی از خودم ندارم که بهش افتخار کنم...
یا حداقل پیش خودم بگم ایول بابا دمت گرم.
و بدبختیه ماجرا اونجاست که وقتی به مسیر جلوی پام هم نگاه میکنم میبینم بدتر از پشت سرمه!
تا کی باید تلاش کنم و نتیجه نبینم؟
تا کی باید فکر کنم که چیکار کنم از این مردگی در بیام؟
هیچکس نمیتونه درک کنه حال و روزمو.
گفتنی نیست اصلا.
انگار با یه زنجیر کلفت دست و پامو بستن.
زندگیم خیلی سخت تر از چیزی شده که انتظارشو داشتم.
حسودیم میشه بهش...
حسودیم میشه به تمام کسایی که احساس خوبی دارن و حس خوشبختی دارن.
همسرمم جز همین دستست.
من احساس خوشبختی خیلی برام نسبیه و خیلی کم برام اتفاق میفته که این حسو داشته باشم و اگر داشته باشم خیلی زود گذره!
خدایا تو میتونی به دادم برسی.نه؟
تو اگر بخوای با یه اشاره زندگیمو میتونی زیرو رو کنی.
تو که تلاشای منو دیدی.ندیدی؟
من ادم تنبلی نیستم دیدی که چقدر ضجر کشیدم و همچنان دارم میکشم....
دیگه چقدر تحمل کنم اخه؟
هرکسی یه ظرفیتی داره...فکر میکنم من دارم به انتهاش میرسم.
ولی هنوز به زانو در نیومدم و فکر نمیکنم هیچوقت این اتفاق بیفته!
ولی همیشه توی همون حوالی پرسه میزنم.
همیشه تا مرز شکستن میرم و باز خودمو به در و دیوار میزنم که نبازم خودمو.
نمیدونم تا کی قراره من از هر نفسی که میکشم انقدر ضجر بکشم.
تا چند سالگی؟!
خیلی حالم بد میشه وقتی به این فکر میکنم که ده سال دیگه ام همین اوضاعو داشته باشم!
دارم تباه میشم.
و این اعتراف سخت و دردناکیه.
دیروز ظهر متوجه شدم که دندون بالایی فاطمه اسرا یکیش در اومده و کلی ذوق زده شدم!
حس خوبیه که علائم بزرگ شدن بچه هارو آدم میبینه!
خدایا خودت بچمو کمک کن که بهش سخت نگذره.
خدایا شکرت بابت این همه خوبی.
