حسودم !
سنسورهایم به تو و نام و جایگاهت حساسیت پیدا کرده!
اگر بشنوم اسمی را که هم اسم تو باشد شاخک هایم تکان تکان میخوردند!
من حتی اسم امام دومم که می آید زیرو رو می شوم چون صاحب نام توست و از بچگی روضه هایش مرا اتش میزد!
جایگاه خودم و خودت مرا دیوانه میکند...
اینکه پدری را ببینم که دخترش برای او بی تاب است...
یا دختری که برای پدرش میخندد...
یا دختری که برای پدرش می گرید...
یا هر گونه احساساتی که یک پدر و دختر می توانند رد و بدل کنند...
من توانایی دیدن این صحنه هارا ندارم مگر اینکه اشکی بریزم!
چرا انقدر من دیوانه تو هستم!؟
چرا انقدر ضجر میکشم وقتی میبینم پدری به دخترش محبتی میکند و اورا در اغوش میگیرد !؟
با وجود اینکه خودم مادر شدم ولی هنوزم تشنه توجه پدرم هستم...!!!
اخر هم شنیده بودم و هم دیده بودم که زنان و مردانی که خود مادر و پدر می شوندو درگیر زندگی خود می شوند دیگر رفتن والدینشان انقدر برایشان سخت نیست!
در من که این امر صادق نیست!
شاید چون هنوز دخترک خانه تو بودم که از دستت دادم...
شاید چون هنوز تکیه گاهم تنها تو بودی ...
شاید به همین علت است که با وجود ازدواجم و بعد از سالها مادر شدنم باز هم بی تاب توام مثل همان روزهای دخترکیِ خانه پدری ام!
نمیتوانم محبت هیچ پدر و دختری را به هم ببینم و غصه نخورم !
میدونم.خیلی بدم .نه؟
تو حسادت به من یاد ندادی ولی من حسود شدم...
نسبت به محبتی که تا ابد ندارمش و دختران اطرافم همه به راحتی در اختیارش دارند و حتی قدرش را نمی دانند !
اگر روزی در دنیایی دیگر توانستم با خدا یک ملاقات حضوری داشته باشم اول چیزی که می گویم این است:
حکمتت چه بود؟ میشود به من هم بگویی که بدانم اینکه در تمام عمرم (سیزده سال کم)حسرت نبود پدرم را خوردم و همیشه از همین جهت ضربه خوردم و سال هایی از جوانی ام تباه شد بر اساس چه حکمتی بود؟برایم بگو تا ارام بگیرم.
