و باز هم نقطه...سر خط
دیگه خیلی نا امید شدم...
انقدری که دیگه واقعا انگیزه ای ندارم...
ای کاش زندگی شروع و پایانش دست ما بود...
ای کاش خدا این اجازه رو به ما میداد.
خستگی کسلی یکنواختی روزمرگی ساکن بودن
توصیف حال و احوال من
توی این نقطه از زندگیم که ایستادم و پشت سرم رو نگاه میکنم میبینم من هیچی از خودم ندارم که بهش افتخار کنم...
یا حداقل پیش خودم بگم ایول بابا دمت گرم.
و بدبختیه ماجرا اونجاست که وقتی به مسیر جلوی پام هم نگاه میکنم میبینم بدتر از پشت سرمه!
تا کی باید تلاش کنم و نتیجه نبینم؟
تا کی باید فکر کنم که چیکار کنم از این مردگی در بیام؟
هیچکس نمیتونه درک کنه حال و روزمو.
گفتنی نیست اصلا.
انگار با یه زنجیر کلفت دست و پامو بستن.
زندگیم خیلی سخت تر از چیزی شده که انتظارشو داشتم.
حسودیم میشه بهش...
حسودیم میشه به تمام کسایی که احساس خوبی دارن و حس خوشبختی دارن.
همسرمم جز همین دستست.
من احساس خوشبختی خیلی برام نسبیه و خیلی کم برام اتفاق میفته که این حسو داشته باشم و اگر داشته باشم خیلی زود گذره!
خدایا تو میتونی به دادم برسی.نه؟
تو اگر بخوای با یه اشاره زندگیمو میتونی زیرو رو کنی.
تو که تلاشای منو دیدی.ندیدی؟
من ادم تنبلی نیستم دیدی که چقدر ضجر کشیدم و همچنان دارم میکشم....
دیگه چقدر تحمل کنم اخه؟
هرکسی یه ظرفیتی داره...فکر میکنم من دارم به انتهاش میرسم.
ولی هنوز به زانو در نیومدم و فکر نمیکنم هیچوقت این اتفاق بیفته!
ولی همیشه توی همون حوالی پرسه میزنم.
همیشه تا مرز شکستن میرم و باز خودمو به در و دیوار میزنم که نبازم خودمو.
نمیدونم تا کی قراره من از هر نفسی که میکشم انقدر ضجر بکشم.
تا چند سالگی؟!
خیلی حالم بد میشه وقتی به این فکر میکنم که ده سال دیگه ام همین اوضاعو داشته باشم!
دارم تباه میشم.
و این اعتراف سخت و دردناکیه.
