هوای ابری رو دوس دارم...
چقدر دوس داشتم الان توی یه جاده سرسبز بودم...
خودم تنهایی...فقط راه میرفتم...زیر بارون و رعد برق فقط راه میرفتم و با خودم و خدای خودم حرف میزدم
انقدر که دیگه حرفی برای گفتن نداشته باشم و بعد از تموم شدن حرفام لبریز از یه حس خوب بودم...
هوای ابری رو دوس دارم...
چون احساس میکنم خیلی خوب درکش میکنم...
چون احساس میکنم شبیه دنیای ما آدماست...
خورشیددکه منبع نوره توی هوای ابری زیر ابرا میره از دیده ها ناپدید میشه...
درست مثل دنیای ماها که گاهی نورو گم میکنیم...و راهو اشتباه میریم و نمی فهمیم که آخر اون راه تاریکیه نه روشنایی!
از این حرفا بگذریم...
هوای ابری رو دوس دارم به این خاطر که وقتی آسمون میخواد بباره و دلش گرفته
همه چیز محیاست برای ایجاد لحطه های قشنگی که برای من خاطره سازه.
خیلی وقتا لحظه های سخته زندگیمو با یادآوریه همین لحطه های ابری آسمون تحمل کردم.
خدایا باران رحمتت رو روی سر مردم این شهر روان کن.
خیلی خوب و عالی بود