از همان عید 89...
از همان اردیبهشت که نه!...اردیجهنم!
از همان وقتی که به تو گفتم نکن...و تو گوش نکردی.
از همان وقتی که تو شاید چشم مرا دور دیدی...؟
از همان وقتی که من گوشی به دست در صحن حرم امام رضا بودم و تو آن خبر هولناک را به من دادی.
از همان وقت شاید...رشته عمیق دوستی بین من و تو پاره که نه منهدم شد.
از همان وقت که با خبرت دنیا بر سرم آوار شد....
از همام وقت غصه و قصه هر دو باهم آغاز شد...
بین من و تو فرسخ ها فاصله افتاد...
جوری که هر چه که تلاش میکنم کمتر به نتیجه میرسم...
چون تو را در مسیر نمیبینم....حتی شبحی از تو را!
میدانی؟
ما دیگر نمیتوانیم یکدیگر را درک کنیم...نمیتوانیم هم را بفهمیم...نمیتوانیم خط نگاه یکدیگر را بخوانیم.
شاید به خاطر اون گذشته پر استرسی که برایم ساختی نمی خواهم که بفهممت!
شاید نمی خواهم که بفهممت نه که نتوانم...نمی خواهم!
نمیتوانم فراموش کنم فشار عصبی ای را که به من تحمیل شد...
در دادگاه زندگی من،
تــــــــو
متهم ردیف سومی.
با اولی و دومی در آخرت تسویه حساب میکنم
اما تو خودت بگو که با تو چه کنم؟!
این روزهایی که نزدیکت هستم و در کنارت زندگی میکنم بیشتر یادم می آوری که چه بر سرم اورده ای.
به قدری که پر شدم..لبریز شدم ...سر ریز شدم...سیل شدم...
و این شد که در حال حاضر به نوشتن پناه اوردم.
والسلام
